Flamesafe Maxisoft®VB gebreid katoen beschermt je huid.

Dit is een interessant artikel voor iedereen die beroepshalve bezig is met elektrische installaties, de petrochemie of industrietakken waarin men af te rekenen krijgt met steekvlammen. Het werd overgenomen uit een rondschrijven van vicekorporaal Stephen Holt aan de 1st Marine Logistics Group in Irak. Het komt erop neer dat de mariniers geen gewone kleding meer mogen dragen.

CAMP TAQADDUM, IRAK (10 april 2006) – Op last van de bevelhebbers van de Mariniers in Irak is het dragen van synthetische sportkleding die polyester en nylon bevat voortaan verboden tijdens het uitvoeren van operaties vanuit basissen en kampen in de voorlinies.

Het verbod op het dragen van populaire kledingmerken zoals Under Armour, CoolMax en Nike heeft alles te maken met het besef dat het dragen van dergelijke synthetische kleding aanzienlijke risico’s op brandwonden inhoudt.

“Kleding op basis van synthetische stoffen zoals polyester smelt wanneer ze aan extreme hitte en vlammen wordt blootgesteld en kan dan zelfs versmelten met de huid. Zo vormt er zich in feite een tweede huid, met verschrikkelijke, misvormende brandwonden als resultaat.” Aan het woord is Kapitein Lynn E. Welling, hoofdarts van de 1st Marine Logistics Group.

“Aan brandwonden kun je sterven, en ze zijn vreselijk verminkend. Als je een gesmolten synthetisch materiaal over een brandwonde zou gooien, dan smelt het plastic gewoon in de huid. Zo wil niemand naar huis terugkeren,” aldus Welling.

Volgens Tension Technology International, een onderneming die gespecialiseerd is in synthetische vezels, smelten de meeste kunstmatige stoffen zoals nylon, acryl of polyester zodra ze vlam vatten. Zij versmelten tot een hete, kleverige substantie die zeer ernstige brandwonden kan veroorzaken.

“Under Armour is een populair merk bij heel wat soldaten. In zijn advertenties gaat de producent er prat op dat de gebruikte stof het zweet naar de buitenste kledinglaag afvoert, zodat de drager onder alle omstandigheden en in elk klimaat fris en droog blijft. Deze eigenschappen vormen een belangrijk argument voor de mariniers om de kleren te kopen, maar ze hebben wel een neveneffect dat hen fataal kan worden. Ze kunnen namelijk smelten”, aldus Welling.

Het probleem werd recent aangekaart binnen een militaire medische boeg in Camp Ramadi, een militaire basis van de V.S. aan de rand van de stad Ramadi, allicht een van de gevaarlijkste steden in Irak.

“We kregen een marinier binnen met ernstige brandwonden over zo’n 70 percent van zijn lichaam,” zegt commandant Joseph F. Rappold, leidinggevend officier van de medische eenheid in die basis.

De marinier geraakte gewond toen hij met zijn voertuig inreed op een geïmproviseerd explosief (IED). Zijn polyester shirt smeltte in zijn huid, ook al droeg hij een beschermend vest. De dokters moesten de gesmolten onderkleding van zijn romp afknippen.

Legerpersoneel in functies met een hoog risico op blootstelling aan vuur, zoals piloten en leden van de opruimingsdienst voor explosieven, mochten jarenlang geen polyester dragen omwille van het verhoogd gevaar voor verbranding. Nu er zoveel incidenten zijn met geïmproviseerde explosieven, breiden de mariniers het verbod uit tot iedereen die zich “buiten de prikkeldraad” begeeft.

Wat de bevelhebbers verontrust, is dat de soldaten het probleem van de vochtafdrijvende kleding zullen bagatelliseren. Zij denken immers dat hun uniform of hun speciale uitrusting hen zal beschermen in gevechtzones.

“Camouflage-uniformen zijn zo gemaakt dat ze tot as worden herleid en worden weggeblazen zodra het materiaal verbrand is. Het risico op verbranding blijft echter”, aldus Welling. Hij adviseert om 100% katoenen kleding te dragen tijdens missies.

Zelfs mariniers die nooit een voet buiten hun basis zetten, moeten zich bewust zijn van de risico’s die gepaard gaan met het dragen van vochtafdrijvende stoffen.

“Onlangs nog, begon het onderhemd van een geëlektrocuteerde marinier te roken. Het vatte gelukkig geen vuur of begon ook niet te smelten”, vervolgt Welling.

De richtlijn is duidelijk en eenvoudig.

“Het is niet de bedoeling onze strijders ‘in te pakken als breekbaar materiaal’ zodra ze zich buiten de omheining begeven. We willen alleen de gevaren waarover we controle hebben tot een minimum beperken”, besluit Welling.